Giuanne Lilliu, babbai mannu de su movimentu linguìsticu, avisat a Renato Soru e punghet a s'universidade sarda. Pro sa limba sarda est ora de fàghere de prus e mègius cuncretizende promissas e impignos. Pro sa Crèsia una cundenna sena apellu: <...forsis calicunu si nch'est drommidu, giai chi pro sa limba b'at mudìmene ebbia>. 

Sunt pagos puntos de ghia de un'intervista chi s'archeologu de Barùmini at cuntzèdidu lunis 24 de cabudanni a Pàulu Pillonca chi l'at publicada in sa Nuova Sardegna. Non parent pensos ghetados a fainu cussos de Lilliu, nen s'òmine at s'avesu de ispàrghere paràulas a su bentu pro de badas. De seguru s'ùnicu sardu chi est resessidu a essire acadèmicu de sos Linceos at chertu ghetare messàgios craros pro chie traballat o s'interessat de sa polìtica linguìstica. 

Pro Renato Soru no est una crìtica mala. Antis, Lilliu narat craru e làdinu chi <chèrgio incoragire su Presidente a sighire in su caminu chi at printzipiadu> lassende pensare chi sos sèberos coragiosos chi at fatu cun sa Limba sarda comuna, s'Ufìtziu regionale de sa Limba e sa Chirca sotziolinguìstica non depent abarrare fatos isolados. In custas dies matessi Giuanne Lilliu s'est ischieradu a favore de s'aprovu de sa Lege Istatutària contras a chie la diat chèrrere burrare cun su referendum fissadu pro su 21 de santugaine. Una proa in prus chi issu no est a tesu dae Soru e dae su rennou polìticu chi s'òmine de Seddori at rapresentadu pro sa Sardigna. 

In custas oras, ma Lilliu no l'at mentovada, finas sa cuntierra pro sa segreteria de su Partidu democràticu sardu (paris cun su referendum de s'istatutària) riscat de interessare su movimentu linguìsticu proite un'indebilitamentu de Soru podet èssere finas s'ismenguamentu de sas isperas pro una polìtica linguìstica prus forte. Lilliu però semper cando est partu otimista. Antis at annantu chi <...su problema est diversu meda dae sos Annos Setanta: tocat de si mòere sena pèrdere tempus in tzarras. Ultres chi in Soru tèngio cunfiàntzia meda in sa responsabile noa de s'assessoradu a sa Cultura Maria Antonietta Mongiu, una collega archeologa chi rispeto a manera profunda...>. 

Sa chistione forsis est chi ogni borta chi si faghet una conchista pro sa limba custa abarrat sèmper a livellu simbòlicu. Non b'at difatis galu in Sardigna istruturas o istitutziones istàbiles prepostas a sa defensa, istùdiu, chirca e formatzione pro su sardu. Totu su movimentu linguìsticu est precàriu, ligadu a incàrrigos o alleàntzias temporàneas cun sa polìtica o sos ateneos. O puru est presente meda su fenòmenu de su "dopolavorismu" chi andaiat bene in sos primos annos, ma como faghet dannu pro ite sos "dopolavoristas" chi traballant non sunt agiornados e dant s'idea de "operadores improvisados". Cando b'at unu càmbiu polìticu, pro sa polìtica linguìstica si torrat a cumentzare dae zero. Sos polìticos noos, ca non nd'ischint, finas bene imbideados, s'indiritzant a s'universidade chi in tames los isviat, perdet tempus, cunfundet sas abbas e si nde sumet su dinari de sa polìtica linguìstica sena prodùere nudda de balia. Ma cun s'universidade Lilliu, istimuladu dae una pregunta de Pillonca, iscudet a pèrtia crispa. 

S'intervistadore li narat chi, a manera obietiva, unu de sos nùcleos de ostilidade contras a s'impreu de sa limba est belle gasi s'universidade. E Lilliu: < Cando fia preside de sa Facultade de Lìteras fiant totus de acordu, sardos e nono. Oe in tames b'at gente chi frenat: a dae chi non podet èssere contrària a craru, ordimìngiat in s'iscuru>. 

Mancu pro sa Crèsia sas paràulas de s'istòricu autore de "La costante resistenziale sarda" sunt lèbias. <Non cumprendo su mudìmene posca chi b'aiat àpidu remenu bonu annos a como. Forsis b'at calicunu chi s'est drommidu. Apo ispera mescamente in Pietro Meloni, pìscamu de Nùgoro, isco chi sa limba si l'at leada a coro e chi est dende∙si ite fàghere>. 

In sa matessi intervista ant afortiadu custos cuntzetos su cantadore Pepe Sòtgiu, su cantante Piero Marras, s'istudiosu Pepinu Marci e sa poetissa Anna Cristina Serra. 

Su movimentu linguìsticu tenet sas ideas craras meda de comente est s'istadu de como de sa polìtica linguìstica e chie est contras e a favore. Ma, at a resessire a èssere eficatze e credìbile a manera de cumbìnchere sa classe dirigente?

At a tènnere su coràgiu de s’ischierare pro contare in sa sotziedade sarda prus de cuddos antropòlogos, linguistas, giornalistas, iscritores e sotziòlogos chi ordimìngiant in s'umbra contras a su sardu cun s'iscòticu de defensare sas variedades chi non faeddant ne iscrient? 

At a abarrare firmu e vile, su movimentu, a morrungiare e timire mentres s'istòria protzedit cun àteru passu?