Cando si nch’andat unu sonadore est che a cando si nche morit unu poeta. Medas narant chi si nche istudat un’isteddu, e totu sa terra est prus muda. Est beru, ma est petzi pro unu mamentu. Una torrada de sùlidu. Sa vida de tziu Aurèliu Porcu est agabada, ma su sonu non tzelat, ca issu ischiat torrare àlinu. 



A medas lis at imparadu a torrare sùlidu, comente tocat de fàghere pro sonare sas launeddas. In antis de si firmare, cussa sonada longa norantatres annos - sa vida sua - giompet un’àteru sùlidu, chi si faghet sonu sena si rugare. Gasi s’àteru sero in Biddaputzu, àteras manos ant pissighidu sa sonada sena bi la dare bìnchida a su mudore. A corona, unu fiotu de dischentes, mastros como, ant onoradu s’òmine, testimòngios de cussa tzircularidade sacra chi est su fiadu prus artu de sa traditzione.



No at agabadu de sonare tziu Aurèliu. Sa balentia, e sa poètica sua, est colada in àteras manos. Tantas. Cussas de tziu Aurelio ant a sighire a bolare a drìnnida in chelos sena fine, cun su sonu chi non mudat mai su càmbia·càmbia suo, sustàntzia e sensu de sa mùsica nostra. 

E una truma de gente de onzi parte e logu: amantiosos, istudiosos, connoschentes, artistas e sonadores l’at dadu s’adiosu in unu sero lughente de làmpadas. 



At tentu su manìgiu antigu de amustrare s’arte. S’avesu a dare cun bonu coro sena ischirriare su ischire bìvere, dae su sonare a sa matessi manera. E finas imparadore modernu est istadu, atuende in tempos a tesu, chi est in s’iscola sa crae pro non pèrdere su ischire, su chi amus e su chi semus pro pòtere sighire a èssere.



A unu fiotu de giòvanos at lassadu sa prenda de una gama islacanada de nodas, faghende los òmines sonadores, capatzes de nde imparare àteros. (Franco Melis, Andria Pisu, pro nde mentovare calicunu ebia). Comente contat Dante Olianas, chi li fiat amigu, cust’òmine at àpidu su mèritu de àere garantidu sa cuntinuidade de sos sonadores de su tempus coladu cun sonadores e istudiosos de su tempus nostru, ca in pitzinnia at àpidu sa sorte e s’abistesa de connòschere mastros de gabale e tratare cun gente galana.



Artista cumpretu, li piaghiat sa performance. Difatis fiat finas unu grande animadore de divertimentu, cando in su teatru suo prus bellu – sa pratza – intzediait a ballare, atundiadu de pòpulu. E si gosaiat su càntigu. A.F.W. Bentzon, chi nos at lassadu registratziones importantes (chi sunt finas publicadas) at nadu: “Aurelio Porcu est unu intre sos mègius cantadores cun acumpangiamentu de launeddas...” E cando at tentu sa sorte de abojare musicistas finas de àteras traditziones e cultura si est mustradu abertu, amantiosu de connòschere ispantende a chie faghiat cuncòrdia cun issu sena làcanas de peruna creze.



Pro sa parte chi nos at contadu in paràulas e sonos intesos in antis, suspidos dae àteros mastros de vida e de arte, faghende èssere sa mùsica sarda comente est, ca b’est istadu finas issu; pro comente at a èssere totu sa mùsica ca custu òmine mannu nde faghet sighire a fàghere àtera noa, nois li torramus gràtzias. 



Lu namus comente òmines sardos in parte de totu sos òmines, ca su sonu suo, totu su sonu, est de totu su mundu.





Antonimaria Pala