In custos ùrtimos annos su Sòtziu Limba Sarda at istèrridu fainas medas pro sa chistione linguìstica. Pro non nàrrere de ite ant fatu comente sìngulas persones sos chi l’ant fundadu e nde faghent parte. 



Intro custos ordimìngios b’at àpidu una atividade de promotzione pro sensibilizare comunas e entes a intrare in sa delimitatzione de sa minoria linguistica e apèrrere ufìtzios de sa limba sarda. 



Su Sòtziu at aprontadu e fatu girare progetos finantziados (belle una chimbantena) chi ant giuadu de seguru a cussos giovanos chi oe podent agatare unu postu de traballu in sa polìtica linguìstica. Chie los at pensados e iscritos cussos progetos no at bidu mancu unu euro, ma de custu nd’est cuntentu proite sa punna no fiant cussa de balangiare dinare. 



S’iscopu fiat cussu de ismanniare su nùmeru de sa gente chi traballat proite si crediat e si credet in custu. Gasi amus bidu cun satisfatzione in custas ùrtima chidas isportellos abertos (e giovanos disocupados traballende) in Sorgono, in Villamar e in Barùmini, petzi pro mustrare carchi esempru minore, gràtzias a s’impignu de su Sòtziu chi at crètidu (a indonu) in custa faina pretzisa. 



Sas provìntzias chi trabballant de aberu in sa chistione de sa limba, cussas de Aristanis e Nùgoro, ant cumpresu deretas chi su Sòtziu podiat èssere, e est, unu interlocutore polìticu e tècnicu a sa sèria. Chie bos iscriet at tentu s’onore de èssere numenadu in su comitadu tècnicu iscientìficu de s’uls nugoresu, mentres s’uls de Aristanis at cungiadu unu abatu cun nois pro gestire paris su dinare de sa lege 482. 



Cun custa disponibilidade a partzire dinare e responsabilidade finas cun sas istitutziones amus barigadu una purrata difìtzile de crèschida e ammaduramentu de SLS. Sa fine de sas brigas pro sa LSU e s’ambiente nou de sa polìtica linguìstica isulana cun s’ischieramentu de su presidente Soru pro sa limba, arriscaiat difatis de firmare s’atividade de su Sòtziu. De li fàghere pèrdere sa "ragione sociale". 



S’identidade de SLS finas a como fiat cussa de istrumentu denuntziadore e chensciadore de sas malefatias politicu-linguìsticas. Custa identitade non podiat abbarrare gasi in custu tempus de cambiamentos mannos. 



Calencunu de nois custu l’at cumpresu in tempus. Ateros si nche sunt pèrdidos in sos tretos malos a reconnòschere - pro sas mentes dislùghidas - de s’interessu, de su personalismu, de su narcisismu “fine a se stesso” e de sa paga umiltade. Ma sa disonestade intellettuale non podet àere logu cun nois. Nen podet campare meda.



Pagu dannu. Pagu perdet su Sòtziu Limba Sarda faghende a mancu de custas ànimas in corrutu culturale. Antzis, si dae su fundu de sa ‘ide, dae su sarmentu, nd’essant nàschidos àteros lardones e fundos noos, a sa fine diat èssere istada una cosa normale e finas profetosa.



Isperamus chi siat gasi e chi non siat intames s’istòria sòlita de gente chi bivet dae su traballu angenu presentendesi comente esperta de no isco ite e de cosas chi no at fatu e chi no ischit. E chi una bia truncadu su sutzare a fura, si nche ismentigat de su chi tenent su dovere de mandare a in antis. 



Amus leadu s’avesu in custos deghe annos de traballos fitianos pro sa limba a sa paga reconnoschèntzia de gente “pitica”, ma “pitica” de aberu. In cantos ant balangiadu dae su traballu nostru? Unu muntone de gente… In cantos lu reconnoschent? Pagos de aberu. Antzis, calencunu, si podet, provat sèmpere a ghetare carchi istocada a sa fidada a s'ischina comente cuddu iscimpre chi faghiat girare lìteras …



Bella cumpangia pro chie si naraiat amigu... 



Intantu b’at chie sighit cun custa politica “suicida” de su sardu de macrovariedades imbentadas e lu trastocat comente chi esseret “su sardu de su logu”. B’at gente chi intames de fàghere didàtica at imbentadu una bariedade noa: “il didattichese”. B'at chie no ispendet su dinare pro sa polìtica linguìstica e ruinat cuddos giovanos disocupados chi bi podiant traballare. B'at chie lu ispendet male, sena una idea linguìstica chi barighet su bighinadu. B’at chie sighit a bisare sa Mesania, cando issa si nch’est fata a isposa pro prodùere sa Limba sarda comuna. B’at chie ameletzat pro sa parcella e chie sighit a traballare a indonu, pro una simple idea. Pro unu bisu. 



B'at chie crìticat solu a palas, ca in cara non tenet coràgiu. 



Sa crèschida est unu protzessu difìtzile, turmentosu. B’est chie faghet a mannu, e chie abbarrat pipiu. Sa curpa mia, comente Presidente e leader de su Sòtziu, est de non èssere resèssidu a los fàghere ismanniare paris cun megus. E minores ant a abbarrare, mentres sos àteros ant a sighire a crèschere. Curpa mia, ma non mi làstimo. A totu non si acudet. Ma initziativas fatas dae gente gasi nois non de aprètziamus prus. 



In tames su dannu prus mannu est pròpiu cussu chi su Sòtziu chircat de istransire. Lassare a banda unu pagu su “pressapochismu”, sas cosas fatas a grussera, su grezumine ideològicu, s’ideologia tètera, s’ativismu polìticu comente manta de sa discapassidade personale pro intrare in una medida de cumpetèntzias, finas iscientìficas, prus fortes e ifundamentadas. 



Ma non pensent sos chi nos ant fatu dannu de èssere e bìvere trancuillos. Su tempus de su buonismu est finidu. 



Calencunu depiat èssere sacrificadu. Custa est sa làcana noa de barigare pro su Sòtziu Limba Sarda. Chie bolet èssere cun nois, e cun su metudu de traballu nostru, est in domo sua. 



Chie est abarradu in segus, bona sorte apat. E chie podet tèssere, tessat. Su tempus, comente sèmpere, at a nàrrere chie teniat sa resone. E chie at a tènnere dura. 



A chie nos cheret bene, unu gràtzias. Non bos amus a delùdere. 





Peppe Coròngiu